Mutluluğu Çok mu Abarttık?
Ben de bir insan olarak umut ederek yaşamaya başladım. Çünkü insan, tamamen bunun üzerine kurulmuş varlık gerçekten. Nedeni ise yaşamaya, çalışmaya ve daha birçok şeyi gerçekleştirmeye bu dünyaya geliyoruz; sorulmadan ve bir anda, kendiliğinden, öylece. Yani insana belli potansiyeller verilmiş ve yaşayabilmek için umut zaten bize enjekte edilmiş gibi. Yaşam başladığı andan itibaren ağlamaya başlıyoruz. Daha ilk baştan aslında hayatın fragmanı bize izletiliyor ama fark etmiyoruz. Acayip bir hava var hissiyat var o doğumhanede, o saniyelerde. Gün geçtikçe ve büyüdükçe insanoğlu hep bir arayış içine giriyor, kendini kanıtlamaya çalışıyor. Velhasıl yaşlandıkça ve akıl çarkları dönmeye başlayınca herkesin aradığı mutlak olan tek bir şey oluyor, kanımıza kendini ele vermeden giriyor. Mutluluk... Mutlu muyuz? Ya da hayatı hep mutlulukta mı aradık? Sorular başlıyor yavaştan... Halbuki basit bir şey. Biz her şeyi abartmışız diyorum. Gözümüzde fazla büyüttük. Kendimize...