Kitaplarülkesi

  İnsan yaşam boyunca ne ister ki...   Bu dünyada zevk veren bir şey yoksa insan ne ile yaşayabilir? Neye tutunur sadece tanrıya mı?   Dünyevi zevklerden biri de bana göre edebiyattır, kitaptır, kalemdir, yazıdır, kurşuni renktir, siyahtır, beyazdır, kağıttır, neşedir, hüzündür...   Ne ararsak orada buluruz, nereye düşsek onun içine düşeriz aslında. Edebiyata, felsefeye, psikolojiye, mantığa, sorgulama ve cevap bulma yarışına...   Bazı şeylerin insana yaratıcımız tarafından bahşedildiğini düşünüyorum. Her insan duygusaldır, her insanın kalbi vardır. Kırılır ve toparlanır. Her insan hassastır. Üzülür ama unutur. Ancak o her insanın içinde, çok kelimesine layık olanlar da vardır. Hassas mı dibine kadar, nazik mi dibine kadar, duygusallık mı dibine kadar...   İşte bu insanlar genellikle sanatçı kişilikte olan insanlardır, duyguları ve hissiyatları o kadar fazladır ki bir şeyler onu herhangi bir yere aktarmaya hatta insanlara ulaştırmaya kadar iteler. Şarkı yap...

  Çocukken bazı şeyler bize hayal gibi gelirdi. Anlam aramakta güçlük çekerdik. Başka bir alemde var olmuştuk sanki. Dünyanın nasıl olduğunu, yaşamın, varlığın, ölümün, adaletin, merhametin vb. gibi duyguların aslında ne tür kavramlar olduğunu bilmezdik hatta onlardan haberdar bile değildik.    Kendi iç dünyamızda yaşardık, belki de oyuncakların var olduğu küçük bir dünyada yaşadığımızı zannederdik. Masallar bize uyum sağlardı; biz masallara. Anlatılan bütün küçürek hikayelere inanırdık. Yavaş yavaş okul, dersler, gelecek kaygısı ve zaman birbirlerini ittiler. Sonra da büyümeye başladık farkında olmadan. Zamanın nasıl geçtiğini daha kimse çözememiştir eminim.   Her birimiz buluğ çağına geldiğimizde bir şeyleri algılamaya, sorgulamaya, düzeltmeye, öğrenmeye çalıştık. İnkar edilmez bir gerçek ki, kendi benliğimizde kaybolduğumuz zamanlar bile oldu. Ancak dünyanın işlenişine akıl erdirsek de bazı şeylere bir türlü erişim sağlayamadık.    Var oluşumuz, bir muam...

  Öncelikle belirtmem gereken bir şey var. Şiir ve çocuk derken bahsetmek istediğim iki masumca ruh. Şiir hakkında hissedilen ne varsa bir çocuğun kalbinde de belli merhamet kırıntıları vardır. Tıpkı bir annenin evladına kederli bir şekilde bakması gibi...   Küçükken 'Çocuk Kalbi' adlı bir kitap okumuştum, sorsanız yazarını bile hatırlamam. O kadar küçük zamanlarım, sadece okumak için okuduğum hatta hissetmenin bile ne olduğunu bilmediğim yıllar...   Kitap da şiirler kadar masum mudur? Bence hayır. Bir şiirde herhangi bir durum anlatılıyor olsa bile, kitaplar da ise kesinlikle bir olay geçer. Olmazsa olmaz bir baş karakter lazım bir kere. Gerisi hep arka planda kalacak. Diğer karakterler çok önemsenmez. Yazarın istekleri üzerine, bizi yönelttiği yola doğru ilerleriz sadece. O sırada biz, kitaptaki farkındalık yaratan olaylarla meşgulken, detayları görmek için uğraşmayız.    Fakat şiir öyle değil. Şiir, düzdür. Sadedir. Bir insanı anlatmakla uğraşmazlar, daha çok...

  Fareler ve insanlar adlı kitap oluyor da, neden 'kitaplar ve insanlar' adlı bir çalışma olmasın ki...   Dünya'da milyarlarca insan yaşıyor ve bunu kabullenmek gerçekten zor. Fazla kurgusal bir karakter olduğunu düşünüyorum insanların. Böyle şekil değiştirmeye müsait hatta kendini bile anlamakta zorluk çeken birtakım yaratıklar...   Anlatması güç ancak sizlerin gayet iyi anladığını çok iyi biliyorum.    İlk başta evren denilen koskoca bir alan yaratılmış, sonra da yavaş yavaş hayvanlar ve insanlar dizayn edilmiş. Bir tanrı vasıtasıyla bazı şeyler yaşamaya itilmişiz. Diyeceğim şu ki; insanlar da kitaplar da hatta hayvanlar ve bize oksijen sağlayan canlılar bir ekosisteme saklanmışız ve oradan çıkış yapamıyoruz.   Kitaplar ve insanlar derken ne demek istiyorsun diye merak ettiniz tabii.   Kitaplar ve insanlar tıpkı birbiri içine geçmiş iki nesne ve bir mıknatıs tarafından daima tutulu halde. Yaşamaya devam etme durumumuz ve dünyada birçok olay da ardına...