İletişim Azalıyor mu?

-

  Toplum olmadan insan, insan olmadan da toplum oluşmaz. Her insan birbiri için oluşum sebebi ve yaşaması için bir dayanaktır.

  Yalnızken kalabalığın içine dalabilmek, yürüyebilmek, size doğru karşıdan gelen yüzlere bakıp gülümseyebilmek bu devirde yapılabilecek en zor şeylerden birisi olmalı. Öyle ki pandemi gibi bir dönemi geçirdikten sonra insanlar birbirlerinden çok uzaklaşmaya başladı ve kimse ayağa kalkıp herhangi bir günlük işi yapmak dahi istemeyecek duruma geldi. Bunun yanı sıra başka bir önemli neden ekonomidir. 


  En basitinden örnek vereyim; bir grup arkadaş evde canı sıkılsa bile dışarıya çıkıp buluşmak istemiyor. Yemek yemek, kahve içmek, oyun salonuna gitmek, alışveriş merkezlerini gezmek, sinema veya tiyatroya gitmek lüks sayılır oldu. Bunları yapmak için kaç kez düşünüyoruz? Evden çıkmak ne kadara mâl olur onu hesaplıyoruz... 

  Ayrıca bunu sadece öğrenciler de yapmıyor, düzenli çalışıp belli işi olan insanların da aynı davranışları yaptığını, düşüncelere daldığını görüyoruz. Bahsettiğimiz nedenler küresel sorunlara dönüştü.

  Dünya gitgide bozulmakta, döngüsü ise sürekli değiştiriliyor. Anlam vermek de zorlaşıyor ama insanlık tarihinde geleceğe gittiğimizde eski zamanlardaki gibi değil de daha çok teknoloji, ekonomi, sağlık, din konusunda savaşların olduğunu bunların topluma direkt etkide bulunduğunu, sanki bize simülasyon içindeymiş hissi yansıttığını fark ediyoruz.

  Özetlersek iletişim ne olursa olsun azalıyor; insanlar yeni biriyle tanışmak istemiyor, yeni şeyler öğrenmek istemiyor, kitap okumak bile zor geliyor, mutsuzluk ve melankoliye yatkınlık ilerliyor ve aslında gelişen olaylardan nasıl etkilendiğimizi daha rahat görebiliyoruz artık. 

  Yalnızlaşıyor ve uzaklaşıyoruz birbirimizden. Maddiyat mı daha önemli yoksa maneviyat mı? Çözerken bazı şeyleri idrak etmek bizi muallakta bırakıyor.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Koşullu Hayat

-
  Son zamanlarda toplumun hal ve tavırlarında belli çıkarımlar yapıp yine beni yazmaya iten sebepler buldum. Yazıma şöyle başlamak istiyorum;   Hayatta doğuş, arayış, kayboluş ve başa dönme, sona ulaşma gibi evreler vardır, biliriz. Bünyemiz o süreçleri geçirirken anlarız, hissederiz...Tabii, insan olmanın doğasında vardır bu evreler.   Doğum gerçekleşir ve sahte bir uyanma olur. Yürürüz, konuşmayı öğreniriz. Kimisi baştan engelle doğar. Unutmayın, sağlıklı bireylerin de engelleri yaş ilerledikçe artışa geçiyor zaten. Okula gidiyoruz, büyüyoruz derken bir hayata atıldığımızı fark ediyoruz.    İnsan, belli bir yaşa ve tecrübeye gelince gerçek uyanışa geçiyor. Artık hayatın anlamını çözmeye, kendine herkesle aynı rutin yolu mu yoksa daha başka bir yolu mu seçme kaygısına düşmeye başlıyor.   Takvimden günler geçtikçe sorgulamaya hep devam ediyoruz. Özellikle okuyan, araştıran bireylerde ben bu durumun kesinlikle daha çok olduğunu düşünüyorum. İnsan o girdabın ...
Devamı

Mutluluğu Çok mu Abarttık?

-
  Ben de bir insan olarak umut ederek yaşamaya başladım. Çünkü insan, tamamen bunun üzerine kurulmuş varlık gerçekten. Nedeni ise yaşamaya, çalışmaya ve daha birçok şeyi gerçekleştirmeye bu dünyaya geliyoruz; sorulmadan ve bir anda, kendiliğinden, öylece. Yani insana belli potansiyeller verilmiş ve yaşayabilmek için umut zaten bize enjekte edilmiş gibi.   Yaşam başladığı andan itibaren ağlamaya başlıyoruz. Daha ilk baştan aslında hayatın fragmanı bize izletiliyor ama fark etmiyoruz. Acayip bir hava var hissiyat var o doğumhanede, o saniyelerde.   Gün geçtikçe ve büyüdükçe insanoğlu hep bir arayış içine giriyor, kendini kanıtlamaya çalışıyor. Velhasıl yaşlandıkça ve akıl çarkları dönmeye başlayınca herkesin aradığı mutlak olan tek bir şey oluyor, kanımıza kendini ele vermeden giriyor. Mutluluk... Mutlu muyuz? Ya da hayatı hep mutlulukta mı aradık? Sorular başlıyor yavaştan... Halbuki basit bir şey. Biz her şeyi abartmışız diyorum.   Gözümüzde fazla büyüttük. Kendimize...
Devamı

Şiir ve Çocuk

-
Resim
  Öncelikle belirtmem gereken bir şey var. Şiir ve çocuk derken bahsetmek istediğim iki masumca ruh. Şiir hakkında hissedilen ne varsa bir çocuğun kalbinde de belli merhamet kırıntıları vardır. Tıpkı bir annenin evladına kederli bir şekilde bakması gibi...   Küçükken 'Çocuk Kalbi' adlı bir kitap okumuştum, sorsanız yazarını bile hatırlamam. O kadar küçük zamanlarım, sadece okumak için okuduğum hatta hissetmenin bile ne olduğunu bilmediğim yıllar...   Kitap da şiirler kadar masum mudur? Bence hayır. Bir şiirde herhangi bir durum anlatılıyor olsa bile, kitaplar da ise kesinlikle bir olay geçer. Olmazsa olmaz bir baş karakter lazım bir kere. Gerisi hep arka planda kalacak. Diğer karakterler çok önemsenmez. Yazarın istekleri üzerine, bizi yönelttiği yola doğru ilerleriz sadece. O sırada biz, kitaptaki farkındalık yaratan olaylarla meşgulken, detayları görmek için uğraşmayız.    Fakat şiir öyle değil. Şiir, düzdür. Sadedir. Bir insanı anlatmakla uğraşmazlar, daha çok...
Devamı