Bir Edebiyat Bir İnsan

  İnsan yaşam boyunca ne ister ki...

  Bu dünyada zevk veren bir şey yoksa insan ne ile yaşayabilir? Neye tutunur sadece tanrıya mı?

  Dünyevi zevklerden biri de bana göre edebiyattır, kitaptır, kalemdir, yazıdır, kurşuni renktir, siyahtır, beyazdır, kağıttır, neşedir, hüzündür...

  Ne ararsak orada buluruz, nereye düşsek onun içine düşeriz aslında. Edebiyata, felsefeye, psikolojiye, mantığa, sorgulama ve cevap bulma yarışına...

  Bazı şeylerin insana yaratıcımız tarafından bahşedildiğini düşünüyorum. Her insan duygusaldır, her insanın kalbi vardır. Kırılır ve toparlanır. Her insan hassastır. Üzülür ama unutur. Ancak o her insanın içinde, çok kelimesine layık olanlar da vardır. Hassas mı dibine kadar, nazik mi dibine kadar, duygusallık mı dibine kadar...

  İşte bu insanlar genellikle sanatçı kişilikte olan insanlardır, duyguları ve hissiyatları o kadar fazladır ki bir şeyler onu herhangi bir yere aktarmaya hatta insanlara ulaştırmaya kadar iteler. Şarkı yapar, kitap yazar, resim çizer, dans eder...O duygular ne yapıp edilip somut bir hale getirilir.

Her yerde vardır edebiyat. Oturursun o bile edebiyat olur, felsefe olur...

  İnsanın doğasında vardır çünkü bu. Gereksiz gibi hissedilir veya düşünülür ama her daim vardır. Para için değil sanat, sanat için yapılır. Bazıları da bilmeden yapar, sanat olur sonra da iş edinilir ve paraya dönüştürülür. Fakat bu şey muhakkak insana bahşedilen bir şeydir. Bazılarında olabildiğince azdır kimisinde bol bol vardır. İçi içine sığmaz, kendine hakim olamaz bir türlü. Ne yapabilir ki?

  Bir insan, edebiyata rastlar. Edebiyat da bir insandan binlerce insana dağılır ve çoğalır. Daha da ulaşılmaz bir hal alır. Bir lisan bir insan demekse bir edebiyat da bir insan hatta milyarlarına bedeldir.