"Halet-i Ruhiyye'm Halet-i Nezi'dir"

-

    

  Halet-i ruhiyye, farsça bir sözcüktür ve anlamı da şudur:

  Duygusal durum, ruh hali, içinde bulunduğumuz hava. Yeni nesile uyarlarsak da ortaya 'mood' kelimesi çıkıyor. Hani biz gençlerin sosyal medyada bolca kullandığı o sözcük işte...



  Halet-i Nezi ise can çekişme, ölüme gitme, sekarat-ı mevt. Aslında nezi kısaltılmış halidir, nezide kelimesinden gelir. 


  Bu iki kelime birbirine bağlanır ve ben tarafından ortaya böyle bir cümle çıkar. "Halet-i Ruhiyye'm Halet-i Nezi'dir."


  Türkçeye çevireyim izninizle...

  Duygusal durumum can çekişme halinde, ölümün eşiğinde demek oluyor.


  Halet-i ruhiyye, daha çok bizde üstatların şarkı sözlerini çağırsa da araştırmalarıma göre internette hiç öyle bir eser yok. Yabancılar çıkarmış ama...Bir Müslüm Gürses Halet-i ruhiyye ya da Ferdi Tayfur Halet-i ruhiyye olsa çok güzel olmaz mıydı hatta tadından yenmezdi. Olsa fena mı olurdu? Yapsınlar...Yapmadılarsa yapsınlar. Onlar yapmadıysa başkaları yapsın. Maksadım bu sözcük grubunun harcanmaması, halet-i ruhiyye...İnsan söylerken bir değişik oluyor vallahi.




  Naçizane fikrim, Türkçeye daha fazla kelime girsin, yabancı kelime almayacaksanız da Türkçe halini yazın, öyle alın Türkçeye. Bakın mesela şarkıcı Sıla...




  Afitap şarkısında bile kaç tane Osmanlıca sözcük var! Bu tek şarkısı bir de. Daha neler var neler...Ardından da Gülşen var, o da yavaş yavaş geliyor arkadan. Hem de sanatçıdan da fazlası, gündem olmak için elinden geleni yapıyor. Sezen Aksu kezâ. Halbuki ne dev sanatçılar var dersiniz, sanat bitince başka işler devreye girer haliyle. 


  Durmadan çalışıp toplumu eğitmek lazım ki ilerleyebileyim, tam tersine biz duraklamadayız gibi düşünüyorum. Yahu ne oluyor bize! Bu pandemi falan ayağına iyice mi sapıttı herkes? Neden üretimin her alanında bir kesiklik var, halbuki çok zamanımız vardı pandemide, ne oldu o işlere?






  Bu tarz nezih, naif kelimeler niye yok piyasada? Daha fazla ortaya çıkmalı, bize edebiyat yapma derlerse de desinler...Mecbur edebiyat yapacağız ki edebiyat gelişsin, Türkçe büyüsün. Yoksa vay halimize.  Halet-i ruhiyye demişken nezih ve naif sözcüklerini de kullandım, bu kelimeleri de unutmayalım. Gayet söyleniş ve görünüş bakımından da iki tane fıstık gibi sözcük. Ne var bunda, daha fazla kullanalım. Hatta ben bu deneme-eleştiri tarzı yazımla başlatmış oldum bile. 








Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Koşullu Hayat

-
  Son zamanlarda toplumun hal ve tavırlarında belli çıkarımlar yapıp yine beni yazmaya iten sebepler buldum. Yazıma şöyle başlamak istiyorum;   Hayatta doğuş, arayış, kayboluş ve başa dönme, sona ulaşma gibi evreler vardır, biliriz. Bünyemiz o süreçleri geçirirken anlarız, hissederiz...Tabii, insan olmanın doğasında vardır bu evreler.   Doğum gerçekleşir ve sahte bir uyanma olur. Yürürüz, konuşmayı öğreniriz. Kimisi baştan engelle doğar. Unutmayın, sağlıklı bireylerin de engelleri yaş ilerledikçe artışa geçiyor zaten. Okula gidiyoruz, büyüyoruz derken bir hayata atıldığımızı fark ediyoruz.    İnsan, belli bir yaşa ve tecrübeye gelince gerçek uyanışa geçiyor. Artık hayatın anlamını çözmeye, kendine herkesle aynı rutin yolu mu yoksa daha başka bir yolu mu seçme kaygısına düşmeye başlıyor.   Takvimden günler geçtikçe sorgulamaya hep devam ediyoruz. Özellikle okuyan, araştıran bireylerde ben bu durumun kesinlikle daha çok olduğunu düşünüyorum. İnsan o girdabın ...
Devamı

Mutluluğu Çok mu Abarttık?

-
  Ben de bir insan olarak umut ederek yaşamaya başladım. Çünkü insan, tamamen bunun üzerine kurulmuş varlık gerçekten. Nedeni ise yaşamaya, çalışmaya ve daha birçok şeyi gerçekleştirmeye bu dünyaya geliyoruz; sorulmadan ve bir anda, kendiliğinden, öylece. Yani insana belli potansiyeller verilmiş ve yaşayabilmek için umut zaten bize enjekte edilmiş gibi.   Yaşam başladığı andan itibaren ağlamaya başlıyoruz. Daha ilk baştan aslında hayatın fragmanı bize izletiliyor ama fark etmiyoruz. Acayip bir hava var hissiyat var o doğumhanede, o saniyelerde.   Gün geçtikçe ve büyüdükçe insanoğlu hep bir arayış içine giriyor, kendini kanıtlamaya çalışıyor. Velhasıl yaşlandıkça ve akıl çarkları dönmeye başlayınca herkesin aradığı mutlak olan tek bir şey oluyor, kanımıza kendini ele vermeden giriyor. Mutluluk... Mutlu muyuz? Ya da hayatı hep mutlulukta mı aradık? Sorular başlıyor yavaştan... Halbuki basit bir şey. Biz her şeyi abartmışız diyorum.   Gözümüzde fazla büyüttük. Kendimize...
Devamı

Şiir ve Çocuk

-
Resim
  Öncelikle belirtmem gereken bir şey var. Şiir ve çocuk derken bahsetmek istediğim iki masumca ruh. Şiir hakkında hissedilen ne varsa bir çocuğun kalbinde de belli merhamet kırıntıları vardır. Tıpkı bir annenin evladına kederli bir şekilde bakması gibi...   Küçükken 'Çocuk Kalbi' adlı bir kitap okumuştum, sorsanız yazarını bile hatırlamam. O kadar küçük zamanlarım, sadece okumak için okuduğum hatta hissetmenin bile ne olduğunu bilmediğim yıllar...   Kitap da şiirler kadar masum mudur? Bence hayır. Bir şiirde herhangi bir durum anlatılıyor olsa bile, kitaplar da ise kesinlikle bir olay geçer. Olmazsa olmaz bir baş karakter lazım bir kere. Gerisi hep arka planda kalacak. Diğer karakterler çok önemsenmez. Yazarın istekleri üzerine, bizi yönelttiği yola doğru ilerleriz sadece. O sırada biz, kitaptaki farkındalık yaratan olaylarla meşgulken, detayları görmek için uğraşmayız.    Fakat şiir öyle değil. Şiir, düzdür. Sadedir. Bir insanı anlatmakla uğraşmazlar, daha çok...
Devamı