"Yalnızlık Tavanda"

  Bu yazıya ise 'kendime ait' şöyle bir cümleyle başlamak istiyorum:

"Yalnızlık, sokaklarda pek alelade iken kimi asıl ruhta bahtiyar olur."

  İnsanlar yalnız doğar, çevresiyle büyür ama yine de yalnız ölür. Hakikat gerçekten öyledir.

  Zor zamanlar her zaman yalnız geçirilir. Arayışta bulunulur, insan kendisiyle baş başa kalır ve hayatı sorgular hale gelir.

  Bir başka deyişle "yalnızlık tavan yapar" demeliyiz o vakitlerde.

  Yalnızlaşma durumu günümüzde sahtelik ve kötü olaylardan kaçınmak için yapılan kurtarıcı bir eylem olarak görülmeye başlandı. İnsanlar artık stres ve hafızaya atacağı kötü enerjilere karşı böyle bir kalkan hazırlıyor kendince. Aslında bazı yönlerden destelemiyor değilim ben de. Doğru bulduğum oluyor zaman zaman ve hiç yanlış gelmiyor. En önemlisi de buna gitgide alışmazsak daha iyi.

  Pandemi tüm dünyayı etkiledi. İster istemez insanlar bu hastalığın pençesinde kaldığımız zamanların etkisinden çıkamadı ve yalnızlaşmada kesinlikle bu mesele de büyük faktör.

  Ekonominin farklı bir evreye geçmesi de sosyalleşme adına başka bir geriye doğru götüren bir diğer faktör.

  Kısacası yalnızlaşıyor; kendi ırkımızdan ve insanlıktan korkmaya başlıyoruz. 

  Umut en güzel şey...Umudu yitirmeyen, enerjik insan asla vazgeçmez. Hayatında nasıl bir dönemde veya nasıl bir yerde olursa olsun zorlukların bir gün elbet geçeceğini bilir. 

  Tavandaki yalnızlık şu ana bakılırsa ilerleyici gibi görünüyor ama ön yargı ise yukarıdaki saydığım faktörlerin hepsini solda bırakır. Ön yargı en büyük engeldir.

Konuyu ilk başta yalnızlıktan açtım biliyorum ve buna neden olan faktörlerden de bahsettim size fakat ön yargı bence her şeye engel. Kimi inanç kimi ten kimi ırk her yönden bu ön yargı denen kavram bizleri ele geçirdi. Ön yargı, bir kişiyle neden bu kadar çok etki edebilen bir güç?

  Hayatınıza giren ve hep var olan o insanların sizi kötülüğe maruz bırakması herkesin öyle olacağı anlamına gelmez tabii ki. Ancak kötülük yapmaya, bencil olunmaya o kadar sıcak bakılıyor ki artık ön yargı zaman geçtikçe artıyor. İyi ve güzel insanlar hep ayrı yerlerde, dünyanın başka başka bölgelerine serpiştirilmiş, araya tat katacak kadar...Çok değil inanın, tam tadında ve az bulunacak derecede. 

  Bu yüzden iyiliğe ve iyi insanlara, sevdiklerimize daha çok tutunmalı ve güler yüzlülüğe daha çok dikkat etmeliyiz diyorum. Çünkü bunları aşabilmemiz için en kolay ve yegane yol şimdilik bunlar gibi görünüyor...